Dóttir

Dóttir málarans.

Dóttir Maríu

Kærleiksvefur Júlla

Dóttir er ávöxtur og það er gleðistund er dóttir kemur í heiminn. JJ

 

 

 

 

Vögguljóð

Sofðu unga ástin mín.
Úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar nætur.

Það er margt sem myrkrið veit
minn er hugur þungur.
Oft ég svarta sandinn leit,
svíða grænan engireit.
Í jöklinum hljóða dauðadjúpar sprungur.

Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt
að mennirnir elska, missa, gráta og sakna.

       Ísl. þjóðlag / Jóhann Sigurjónsson

Dóttir gestgjafans

Það var mikið að gera í litla gistihúsinu í útjaðri borgarinnar. Þar var hvert herbergi skipað. Rakel hafði verið í stöðugum sendiferðum og snúningum allan daginn. Nú var ofurlítið hlé. Hún gekk upp í herbergið sitt og horfði út um gluggann. Dimmblá rökkurmóða lá yfir landinu umhverfis Betlehem, og veðrið var hlýtt og kyrrt. Rökkrið læddist yfir landið, og tindarnir á Líbanon voru að hverfa. Ávaxtatrén í garðinum drupu höfði og biðu í hljóðri ró eftir hækkandi sól og nýju sumri. Jafnvel þótt veturinn hér í Landinu helga væri mildur, var hann þó biðtími jarðargróðans eftir nýju vori.

Rakel var tíu ára. Hún var einkabarn foreldra sinna og hvers manns hugljúfi. Aðeins eitt skyggði á gleði foreldranna yfir þessu barni sínu. Hún hafði illkynjaðan hörundskvilla á höndum, sem engum hafði tekist að lækna. Mattheus faðir Rakelar, var heiðarlegur og vel metinn veitingamaður. Hann ásamt Söru konu sinni, hafði rekið þetta veitingahús lengi og hafði það gott orð á sér. Ekki voru hjónin auðug en sjálfbjarga. Bæði voru guðrækin og héldu vel lögmálið.

Í rökkurbyrjun þetta umgetna kvöld, komu ung hjón heim að dyrum gistihússins. Konan reið á asna en maðurinn var gangandi. Þau báðu um gistingu, en Mattheus sagði að hvert herbergi væri fullskipað. “Þetta er síðasta gistihúsið, María”, sagði maðurinn og leit á hana vandræðalegur. “Þá er að taka því, vinur minn, okkur leggst eitthvað til”, sagði hún og sneri asnanum við, án þess þó að vita, hvert halda skyldi. Maðurinn fylgdi henni eftir frá húsinu. Rakel hafði fylgst með þessari gestakomu úr herbergisglugganum sínum. Andlit ungu konunnar blasti við henni. Aldrei hafði hún séð fegurri eða göfugmannlegri konu. En um leið og ókunna konan heyrði svar Mattheusar, var eins og vonarneisti slokknaði í svip hennar. Rakel vissi ekki, hvernig stóð á því. Hana tók svo sárt, að pabbi hennar skyldi vísa þessari konu burt. Og leiftursnöggt kom henni ráð í hug. Hún hljóp til pabba síns og bað hann með miklum ákafa að bjóða hjónunum að vera í fjárhúsunum þeirra, sem stóðu þar skammt frá. Annar endi þeirra var auður. Mattheus kallaði á eftir hjónunum, og þau námu staðar. Hann gekk til þeirra og Rakel með honum. “En ykkur er velkomið að vera í nótt í fjárhúsunum mínum”, sagði hann. “Annar endi þeirra er auður, og það verður hlýrra fyrir ykkur að vera þar en úti.” Konan leit hlýlega til þeirra og sagði: “Við þökkum kærlega fyrir. Þetta skulum við þiggja, Jósef.” Svo sneri hún sér að Rakel og spurði: “Eru þetta þín ráð, blessað barn?” Rakel leit niður fyrir sig og sagði svo lágt, að varla heyrðist: “Já, mér þótti svo leitt að sjá ykkur fara.” “Við þökkum velvildina. Góða nótt”, sagði Jósef. Og svo héldu þau í áttina til fjárhúsanna, en Mattheus hélt aftur inn í húsið að sinna gestum sínum og Rakel með honum. Og nóttin kom og leið. Mikill mannfjöldi var í borginni og fullt í öllum gistihúsum. En það, sem gerðist þessa nótt, og vakti umtal daginn eftir , var þó ekki það sem gerðist í gistihúsunum, heldur hitt, sem gerðist í fjárhúsinu hans Mattheusar.

Þegar Rakel kom á fætur um morguninn, heyrði hún ákafar samræður milli gestanna í stofunni. Hún hlustaði á þær um stund. Svo fór hún inn í eldhús til mömmu sinnar. “Hvað hefur komið fyrir í nótt?” spurði hún. “Það er sagt, að einhverjir hjarðmenn hér úti á völlunum hafi fengið vitrun í nótt um að Messías sé fæddur”, svaraði móðir hennar. “Hvernig þá mamma?” “Þeir sáu skínandi birtu og heyrðu englaraddir, sem sögðu þeim þetta”, svaraði Sara. “Og hvar fæddist þetta barn?” “Það er sagt að hjarðmennirnir hafi fundið það eftir tilvísun englanna í fjárhúsunum okkar. Það gistu þar einhver húsnæðislaus hjón í nótt. En nú er pabbi þinn að líta eftir, hvort þetta sé ekki einhver vitleysa”, svaraði Sara.

Skömmu síðar kom Mattheus heim. Hann sagði þær fréttir að fætt væri lítið barn í fjárhúsunum þeirra. Um nóttina hefðu fáeinir hjarðmenn komið þangað, fagnað yfir fæðingu barnsins og veitt því lotningu. Sjálfur sagðist hann hvorki skilja upp né niður í þessu. “En heldur þú þá að þetta litla barn sé Messías, sem spámennirnir segja frá?” spurði Rakel. “Ég veit ekkert um það góða mín, En allt er þetta eitthvað dularfullt”, svaraði hann.

En nú varð þeim litið út um gluggann og sáu að þrír gráskeggjaðir öldunar komu ríðandi á úlföldum og stefndu að fjárhúsunum. Þeir horfðu við og við upp í himininn, eins og þeir væru að líta eftir einhverju leiðamerki. Þeir fóru af baki við fjárhúsið og gengu inn. Þegar Rakel sá þetta, héldu henni engin bönd. Hún hljóp út að fjárhúsunum. Hún staðnæmdist þar í dyrunum. Þar sá hún gráskeggjuðu öldungana falla á kné fyrir barninu og færa því gjafir. Hún horfði á þetta undrandi og hljóp svo heim aftur. Þar sagði hún frá því, sem hún hafði heyrt og séð. Hún heyrði öldungana tala um einhvern nýfæddan konung, og einhverja stjörnu sem þeir hafi séð. Nú var hún sannfærð um það að hjarðmennirnir hefðu rétt fyrir sér. Mattheus sagði að spámennirnir hefðu spáð því að Messías ætti að taka konungdóm með þjóð sinni. Rakel fór upp í herbergi sitt og hugsaði um alla þessa undarlegu atburði. Hún hafði ekki getað séð barnið úr dyrum hússins. En hún fékk mikla löngun til að sjá það. Hvernig skyldi það líta út? En þá yrði hún líka að gefa því eitthvað eins og öldungarnir. En hvað átti það að vera?

Nú heyrði Rakel, að nábúar þeirra komu til að spyrja eftir atburðum næturinnar. Foreldrar hennar leystu úr þessu eftir getu, en flestum þótti saga þeirra ótrúleg. Sara bjó sig til að færa hinum ungu hjónum einhverja næringu. Og þegar Rakel frétti það, bað hún um að fá að vera með. En meðan Sara bjó sig að heiman braut Rakel heilan um, hvað hún ætti að gefa barninu. Loks ákvað hún, hvað það skyldi vera. Hún ætlaði að gefa því perlufestina sína. Það var það fallegasta sem hún átti. Hún tók festina úr kassanum sínum, virti hana fyrir sér og fól hana svo í lófa sínum. Hún vildi ekki láta aðra vita að hún ætlaði að gefa litla barninu hana.

Þær Sara og Rakel fóru nú út í fjárhúsin. Þar voru ungu hjónin með litla barnið sitt. Þau ljómuðu af ánægju og barnið hvíldi við brjóst móður sinnar. Sara færði þeim mat og drykk, sem þau tóku við með þökkum. Rakel færði sig smátt og smátt nær. Hún starði á litla barnið. En hvað það var yndislegt. Hún tók festina og lét hana yfir höfuð barnsins. María horfði brosandi á litlu stúlkuna. “Ætlar þú að gefa honum þessa fallegu festi. En hvað þú ert góð.” “Hann má eiga hana. Hann er svo yndislegur”, svaraði Rakel. “Langar þig að taka hann?” “Já, má ég það?” “Það er ekki of mikið fyrir gjöfina og hvað þú lést þér annt um okkur í gær.” Svo tók Rakel litla barnið í fangið. En hvað augun hans voru fögur. Hún fann gleðistraum fara um sig alla. Eftir dálitla stund rétti hún móðurinni drenginn aftur. Svo kvöddu þær mæðgur ungu hjónin og héldu aftur heim að gistihúsinu. En þegar Rakel kom heim, tók hún eftir nokkru einkennilegu. “Sjáðu, mamma. Mér er batnað í höndunum.” Sara horfði undrandi á dóttur sína og sá að hrúðrin voru horfin af höndunum, en falleg, heilbrigð húð komin í staðinn. “Sannarlega er þetta barn Guðs sonur, fyrst að þessi snerting hefur læknað jafn illkynjaðan sjúkdóm. Farðu nú til föður þíns og sýndu honum þetta. En gleymdu ekki að þakka Guði þessa dásamlegu lækningu.”

Úr bókinni: Jólasögur frá ýmsum löndum.

 

 

 

Click!


Í orðastað vinar

Á krossinum er hann
eins og ljós
og það lýsir upp þinn veg.
Og brosið þitt er blítt
eins og blóm.
...Hvað þú ert orðin dásamleg!

Ég vild´ þú gætir séð
- fundið fyrir
hve stoltur ég er af þér nú.
Því framtíðin er þín
elsku dóttir.
Ég gef þér mína von og trú.
Ég gef þér mína von og trú.

Þú myndug orðin ert
eins og fræ
sem hefur fengið frjóann svörð.
Og brátt mun ástarbál
heitt og bjart
fá að verma þína jörð.

Þá skaltu muna eitt
- Rauðar rósir
með þyrnum stinga þá sem nú.
Því hjarta þitt er hreint
elsku dóttir.
Ég gef þér mína von og trú.
Ég gef þér mína von og trú.

Örlögin grimm, þau gáfu mér
þau spil sem ég í hendi hafði hér.
og þegar ljós þitt kveiknaði – slökknaði á mínu.
- mér var aldrei ætlað meir.....

.....en ég veit
eins og er
hvað þér liggur lífið á
Í gegnum súrt og sætt,
eins og allt,
reyndu jafnvæginu að ná.

Ég vild´ þú gætir séð
- fundið fyrir
hve stoltur ég er af þér nú.
Og framtíðin er björt
elsku dóttir.
Ég gef þér mína von og trú.
Ég gef þér mína von og trú.

Guðmundur Jónsson
 

 

 
 

Dóttir eitt sinn ég átti að fá,
Sál þín var ekki tilbúin þá.
komdu þegar þú ert tilbúin,
já komdu þá.

Guð þig passar nú,
vertu stillt og vertu trú.
ég elska þig ávalt,
ég elska þig nú.

Þú á himnum lítur niður til mín,
og sér mig þar að hugsa til þín.
Guð ég bið um að hugsa um þig,
Vertu þæg og vertu góð ég elska þig.

s
ófus Berthelsen Grímsson 1984

girl angel

Sólin gneistar og skín
í ljósu hárinu.
Vindurinn gælir, blíðlega
við vangana mjúka,
bjarta sem tunglskin
á næturhimni.

Augun himnabrot tvö,
skínandi sátt við lífið,
og óreynd ævintýr æskunnar.
Blómstur varanna ósnert,
ennþá hjúpað af sakleysi
og leyndardómi púpunnar.

Ég á þessar línur með þér
elsku Myrra Rós mín,
en þig hef ég aðeins að láni
að vilja Guðs.



 

 

Að dreyma dóttur sína hefur margvíslegar merkingar. Foreldri sem lent hefur í útistöðum við dóttur sína getur stundum dreymt lausn ósamkomulagsins. Að dreyma eigin dóttur stálpaða og í fallegu umhverfi er fyrir góðu. Ef þér finnst henni takast eitthvað vel er ekki víst að það sé fyrir daglátum heldur er það óskhyggja og merkir nánast ekki nei

 

 

 

 

Vefsíður Júlla