Faðir vor kallar kútinn

Einu sinni þegar þeir bræður voru vel á legg komnir reru þeir á sjó með föður sínum til fiskidráttar.Varð þá karli svo snögglega illt að hann lagðist fyrir .Þeir höfðu haft með sér blöndukút á sjóinn og kallaði karl til sona sinna þegar stund var liðin og bað þá um kútinn . Þá segir einn þeirra: "Gísli- Eiríkur-Helgi" (því svo voru þeir allajafna vanir að segja þegar einhver þeirra talaði til annars af því þeir vissu aðeins að þessi voru nöfn þeirra allra)" Þá segir annar. " Gísli-Eiríkur-Helgi, faðir vor kallar kútinn," allt eins sagði hinn þriðji , og á þessu voru þeir að stagast þangað til að karlinn var dauður því enginn þeirra skildi hvað karlinn vildi kútnum. Síðan er það haft fyrir máltæki að sá "kalli kútinn" sem er að deyja. 

Gamla Brúnka mun rata

Þegar þeir komu af sjónum, þá bjuggu þeir um lík karls  og bundu það upp á brúna meri sem hann átti,ráku hana síðan á stað og létu hana ráða hvert hún færi; því þeir sögðu hún gamla Brúnka mundi rata.Seinna fundu þeir Brúnku berbakaða og bandlausa í högum sínum og vissu þá að hún hafði ratað , en ekki skyggndust þeir neitt eftir því hvað hún hafði gert af karlinum. Þeir bræður bjuggu eftir föður sinn á Bakka og voru kenndir við bæinn og kallaðir ýmist Bakkabræður eða Bakkaflón.
Þeir erfðu Brúnku eftir karlinn og létu sér mjög annt um hana. Einu sinni kom hvassviðri mikið og urðu þeir þá hræddir um að Brúnka mundi fjúka báru því á hana og hlóðu upp með henni svo miklu af grjóti sem á henni tolldi; eftir það fauk hún hvorki né stóð upp framar.