|
JÓLAKLUKKUR
Gömul frásögn, sem geymst hefur
meðal íbúa lands nokkurs greinir frá því, að þar í landi sé
mjög merkileg kirkja. Hún stendur svo hátt, að hún gnæfir yfir
alla byggðina. Kirkjan var úr grásteini, miklar hvelfingar og mjög
þykkir veggir. Inn í þennan fagra helgidóm var gengið um stórt
hlið. Í kórnum var mjög skrautlegt altari úr hvítum marmara. Í
kirkjunni var einnig orgelið, en tónar þess voru svo voldugir, að
borgarbúar flýttu sér að loka bæði hurðum og gluggum, þegar
leikið var á það. Það sem þó var merkilegast við þessa kirkju
var hinn frábæri hljómur kirkjuklukknanna. Turninn, sem teygði sig
eins langt og augað eygði var vaxinn villivínviði og í honum var
klukknaspil. Það voru jólaklukkurnar. Þar höfðu þær verið frá
því að turninn var reistur og sagt var, að þær væru hljómmestu
og hljómfegurstu kirkjuklukkur í heimi. Talið var, að mikill
tónsnillingur hefði látið steypa kirkjuklukkurnar, stillt hljóm
þeirra og séð um að setja þær á sinn stað. Aðrir töldu hljóm
þeirra svo fagran, sem raun bar vitni af því að þær væru svo
hátt uppi og loftið þar þess vegna hreinna en á jörðu niðri.
Eitt voru allir sammála um, að mannlegt eyra hefði aldrei numið
fegurri hljóma. Helst var þeim
líkt við söng englaskara á himni, eða englanna, sem sungu svo
fallega á Betlehemsvöllum forðum daga. En nú um langan tíma hafði
enginn heyrt í kirkjuklukkunum. Gamall maður, sem átti heima nálægt
kirkjunni, greindi frá því, að móðir hans hefði heyrt í þeim,
þegar hún var barn. Þetta var allt sem vitað var. Í
borginni var sá gamli góði siður, að allir, sem vettlingi gátu
valdið, smáir sem stórir, ungir sem aldnir fóru í kirkjuna á
aðfangadagskvöld jóla og færðu Jesúbarninu gjafir sínar. Sá
orðrómur var ætíð á kreiki, að jólaklukkurnar tækju að
hringja, þegar stærsta og dýrmætasta gjöfin væri lögð á
altarið. Smám saman hafði heimshyggjan náð tökum á borgarbúum og
engin slík gjöf verið lögð á altarið, að jólaklukkurnar tækju
að leika sína fögru tóna. Það voru aðallega þeir auðugu og
voldugu, sem ruddust að altarinu með gjafir sínar og reyndu að taka
öðrum fram hvað snerti verðmæti þeirra, fegurð o.fl. Eina
hugsunin, sem komst að hjá þeim var þessi. Ef til vill fara
kirkjuklukkurnar að hringja, þegar ég legg gjöf mína á altarið.
Hér var eigingirnin á ferðinni. En frá turninum há barst aðeins
ýlfrið frá vindinum og það þrátt fyrir glæsileik gjafanna og
íburðarmikla guðsþjónustu. Í
litlu þorpi í nágrenni borgarinnar áttu m.a. heima tveir drengir,
Pétur og litli bróðir hans. Þeir höfðu lítið heyrt um hið
merkilega klukknaspil kirkjunnar. Þeir höfðu frekar heyrt um
íburðarmikla guðsþjónustu í kirkjunni á aðfangadagskvöld. Og
nú höfðu þeir með mestu leynd ákveðið að fara þangað um
næstu jól "Þú getur ekki ímyndað þér, hve þar er allt
fagurt og fínt," sagði Pétur við litla bróður. "Ég hef
heyrt, að Jesúbarnið sjálft komi þangað stundum og blessi
guðsþjónustuna. Hugsaðu þér, ef við fengjum að sjá
Jesúm." Úti var snjór og kuldi, snjóflygsurnar dönsuðu í
loftinu rétt eins og þær væru að bregða á léttan leik. Síðla
aðfangadagsins fóru þeir Pétur og litli bróðir af stað og
leiddust. Er rökkva tók gátu þeir greint ljósin í gluggum
íbúðarhúsa borgarinnar. Þegar þeir komu að einu borgarhliðinu
sáu þeir e.ð. sem líktist svartri þústu við vegkantinn. Þeir
gengu hægt og varlega nær og sáu, að þetta var gömul kona, sem
greinilega hafði hnigið niður af þreytu. Mjúkur snjórinn var
svæfillinn hennar og hún virtist sofa vært. Pétur var nógu stór og
vitur til þess að skynja, að konan mátti ekki liggja lengur þarna
ef hún ætti framar að vakna. Hann ýtti örlítið við henni svo að
hún rétt rumskaði. Síðan tók hann undir handlegg hennar og
ætlaði að reyna að reisa hana upp. En hann gat það ekki. Hann leit
eitt augnablik á konuna og var mjög hugsi. Hann stóð upp og sagði
við litla bróður." Nei þetta gengur ekki Litlibróðir. Þú
verður að fara einn. Ég verð að reyna að vekja hana betur og halda
henni vakandi og láta höfuð hennar hvíla í kjöltu minni, svo að
hún fái hita frá mér." " Einn hrópaði Litlibróðir,
ætlar þú ekki að sjá hina íburðaramiklu jólahátíð í
kirkjunni." " Nei þú ferð einn og hér er lítill
silfurpeningur, sem þú skalt leggja á altarið " . Allir sátu
spenntir og djúp kyrrð ríkti í kirkjunni, þegar fólkið horfði á
konunginn taka af sér hina dýrmætu kórónu og leggja á altarið. Og
hér og hvar heyrðist hvíslað. Nú hljótum við að heyra hljóm
kirkjuklukknanna því að enginn hefur áður gefið svo dýrmæta
gjöf. En frá turninum barst aðeins ýlfur vindsins. Fólk hristi
höfuðið mjög efablandið. Ekki einu sinni núna.. Nokkrir sögðu,
að þeir hefðu aldrei trúað þessari gömlu sögusögn og ætíð
efast um, að jólaklukkurnar hefðu yfirleitt verið til eða nokkurn
tíman hefði heyrst í þeim. Tíminn til að leggja gjafirnar á
altarið var á enda. Kórinn hóf að syngja af mikilli fegurð og
snilli. Allt í einu hætti orgelleikarinn að spila. Augu allra
beindust að gamla prestinum, sem stóð fyrir framan altarið. Hann
lyfti hendinni sem tákni þess, að nú skyldu allir vera hljóðir.
Frá mannfjöldanum heyrðist hvorki stuna eða hósti svo algjör var
kyrrðin. Allt í einu var þögnin rofin og kirkjan stóra fylltist
dásamlegum tónum, mjúkum, björtum, hreinum. Það var eins og
tónarnir bærust langt að, samt heyrðust þeir mjög vel, og
hljómurinn var svo dásamlegur, að orð fá ekki lýst og annað eins
hafði aldrei heyrst áður. Það var hljómur jólaklukknanna. Hin
langa þögn þeirra var rofin. Dauðakyrrð ríkti í kirkjunni. Enginn
þorði að rjúfa hina hátíðlegu stund. Loks stóð einn og einn upp
til þess að gá hvort hægt væri að sjá, hver væri þessi
dýrmæta gjöf, sem hafði verið lögð á altarið og komið
jólaklukkunum til þess að hljóma að nýju. Aðeins
þeir sem næstir voru sáu litla veru, sem læddist hljóðlega frá
altarinu. það var Litlibróðir, sem hafði fært Jesúbarninu litla
silfurpeninginn hans Péturs að gjöf, og lagt hann á altarið meðan
hann hjúkraði gömlu konunni.
Sagan er ekki lengri, en margt væri
hægt að læra af henni, á morgun förum við yfir þætti tengda
sögunni... Jólaklukkur - Hugleiðing.
Hver og einn, sem hugsar um hana og
boðskap þann er hún flytur finnur, að rauði þráðurinn er einmitt
þessi: " Þú skalt elska
Drottinn Guð þinn af öllu hjarta og náunga þinn eins og sjálfan
þig." Þegar þetta
fær að gerast í lífi hvers og eins eru heilög jól, hvað sem
dagatalið og birtan úti fyrir kann að segja. Við
erum fædd til þess að fækka tárum manna, vera ljósberar í heimi
hér. Háleitara hlutskipti er ekki til. Guð
gefi öllum þetta hugarfar við undirbúning jólanna, svo að þau
mættu fyrst og fremst verða birtugjafi og tákn þess að: Ljósið
sanna, lífið manna er komið í heiminn.
 KERTIÐ
HENNAR MÖMMU
(Lára Á. Ólafsdóttir Kolbeins)
Það dimmir snemma á
Þorláksmessu þegar loftið er þungt af snjó svo að hvergi sér í
bláa rönd af himni,og svo var þennan dag. Sveinn í Bjarnarey var
léttur í spori þegar hann var að smala saman mönnum sínum, en ekki
eftir því léttur á brúnina. Það var ekki fljótlegt að finna
þá í þorpinu, en nú vildi hann fara að komast af stað og það
undireins. Það var að byrja að skyggja, útlitið ófagurt, sjórinn
úfinn og löng leið fyrir höndum. En heim vildi hann komast í
kvöld. Konan var ein heima með lasið barnið og lítinn glaðning til
jólanna. Hann hafði lofað litlu stúlkunni að gefa henni kerti og
það vildi hann efna. Ekki var víst að eftir betri tíma væri að
bíða. Loks voru mennirnir fundnir, allt tilbúið. Bátnum var ýtt
frá landi og undin upp segl. Sveinn
settist undir stýri og nú var lagt á flóann. Það var ágætt
leiði og báturinn skreið drjúgum. Eftir því sem utar kom í
flóann þyngdi sjóinn og lá við ágjöfum, en bæði stjórnandi og
bátur voru góðir. Nú komu nokkur snjókorn, og svo fleiri. Það
hvessti líka í élið og bráðum sást ekkert nema hríðarmökkurinn
og æðandi snjóhvítar öldurnar, sem steyptust yfir bátinn,
reiðubúnar að keyra hann niður í djúpið dökka. Sveinn
kreppti hendina fastar utanum stýrissveifina. Nú varð hann að duga,
úr þessum bardaga varð ekki flúið, og undir kröftum hans og
ratvísi var líf allra þeirra komið. Hann treysti sér til að finna
eyjuna og hann treysti Guði og bátnum sínum. Það var aðeins að
finna lendinguna. Þar mátti svo litlu muna, því að skerin voru
beggja megin við innsiglinguna og hún aðeins ein, beint framundan
bænum hans. Og þegar inn á voginn var komið var hlé fyrir öllum
vindum. Heima í litla bænum
beið konan með litlu stúlkunni sinni. Hún hafði nóg að gjöra.
Hún var að hreinsa til í bænum og svo þurfti hún að sinna kúnum.
Nú var komið langt fram á kvöld og hún settist inn á rúmið sitt
með prjónana sína. Litla stúlkan var sofnuð og hún kveikti ekki
til að spara olíuna, hún var nærri búin. Sveinn ætlaði að koma
með olíu, en hún bjóst ekki við honum fyrr en á morgun. Hún vissi
að í mörgu var að snúast hjá sumum þeim, sem með honum höfðu
farið, og dagurinn var svo stuttur. Allt
í einu vaknaði litla stúlkan og reis upp í rúminu. "Mamma,
mamma," hrópaði hún." Kveiktu fljótt ljós, það er
engill að koma til mín, kveiktu, kveiktu", og litla stúlkan fór
að gráta, af því að henni fannst mamma ekki vera nógu fljót að
ná í týruna og kveikja. Og þegar mamma setti týruna á borðið
sagði hún: " Nei settu það út í glugga svo engillinn sjái
það og rati til mín, en mamma hefurðu ekki meira ljós? Kveiktu
heldur á lampanum. Það get ég ekki elskan mín, lampinn er þurr og
ég á enga olíu, nema þá sem er á týrunni", sagði mamma.
Litla stúlkan fór að gráta. " Mamma,mamma, hjálpaðu mér,
kveiktu meira ljós. Engillinn sér ekki svona lítið ljós. Mamma,
góða mamma áttu ekkert sem þú getur kveikt á? ".Mamma var
orðin hrædd við ákafann í litlu telpunni. Hún hélt að henni
væri að versna. Hún stóð upp og fór ofan í kistuna sína. Eftir
dálitla leit tók hún upp stórt og fallegt kerti. " Sjáðu
elskan mín", sagði hún, " ég ætla að kveikja á þessu
kerti og setja það út í gluggann. Þá hlýtur engillinn að sjá
ljósið og koma til þín. Svo skal ég líka segja þér sögu,
einmitt um þetta kerti, ef þú verður góð stúlka og leggst
niður". Mamma leit út um
gluggann um leið og hún setti kertið þar. Allt kvöldið hafði
verið stormur og kafald og kominn nokkur snjór, en nú var að stytta
upp. Hún settist á rúmstokkinn og horfði á kertaljósið. "
Ætlarðu að segja mér söguna mamma mín ? " sagði litla
stúlkan. Hún var nú orðin rólegri. " Já, hún er ekki löng.
Ég var lítið eldri en þú ert núna, aðeins 9 ára, og varð að
fara að heiman frá henni mömmu minni. Við vorum mörg systkinin og
pabbi og mamma fátæk. Ég var lánuð til snúninga hjónum sem bjuggu
skammt frá. Þau voru ekki slæm við mig og enginn á bænum.Eiginlega
skipti enginn sér neitt af mér, nema til þess að senda mig eitthvað
eða segja mér fyrir verkum. Æ, hvað mér leiddist og hvað mig
langaði heim til pabba, mömmu og systkina minna. Ég held ég hafi
aldrei farið að sofa ógrátandi. Svona leið nú samt sumarið og
haustið og jólin voru að nálgast. Mig langaði svo mikið til að
fara heim um jólin, en þorði ekki að biðja um það. Á
Þorláksmessu kom maður af næsta bæ og var með böggul til mín.
Ég vissi, að hann var frá mömmu, enginn annar sendi mér böggul, og
ég ætlaði ekki að opna hann fyrr en á aðfangadagskvöld. Um
kvöldið sofnaði ég ekki grátandi, því að ég var með böggulinn
í fanginu. Kvöldið eftir, þegar ég opnaði hann voru í honum
bryddir sauðskinnsskór og sokkar og einmitt þetta kerti. Svo var
bréf frá mömmu. Ég gat stafað mig fram úr því, og ég man að
hún sagði: Þú mátt muna það elskan mín, að mamma og pabbi elska
þig, en svo er líka einn, sem elskar þig og hann er alltaf vakandi og
verndar þig, það er góður Guð. Skömmu
seinna heyrðist gengið um bæjardyrnar. Það var Sveinn. Hann var
kaldur og votur af ágjöfum, en það var gleðiglampi í augum hans og
bros á vörum hans, þegar hann heilsaði konu sinni og dóttur.
"Þakka þér fyrir ljósið", sagði hann." Það hefur
bjargað lífi okkar. Þegar hríðinni var að létta vorum við komnir
að eyjunni. Ég heyrði það á brimhljóðinu, en þá var eftir að
finna vörina í myrkrinu. Þá kom blessað ljósið, og þá var ég
viss, því að þetta er eini glugginn sem snýr í þessa átt. Það
er litlu stúlkunni þinni að þakka, og svo kertinu hennar
mömmu", sagði kona hans.
Biblían
í veggnum - Sannur atburður.
Það er sögð merkileg saga frá
hinni fögru og sólríku Ítalíu. Appelsínutrén stóðu í blóma og
vínviðurinn vafði sig upp eftir fjallshlíðunum. Kona nokkur var á
gangi í útjaðri lítils bæjar, sem að miklu leyti var hulinn
olívutrjám. Rétt fyrir utan bæinn hitti hún múrara, sem var að
hlaða múrvegg. Konan heilsaði
honum vingjarnlega, og hann tók undir kveðju hennar. Þau spjölluðu
saman nokkra hríð um alla heima og geima. Loks tók konan ítalska
Biblíu upp úr tösku sinni og ætlaði að gefa unga múraranum hana.
Þá kom annar svipur á múrarann. Hann snéri sér með fyrirlitningu
frá konunni. Hann kærði sig ekkert um þessa bók. Honum fannst hann
ekki hafa neina þörf fyrir hana. Konan
var samt ekki af baki dottin. Hún vann að því að dreifa út
Biblíum. Hún lagði svo fast að manninum að þiggja bókina, að
hann lét loks til leiðast. Hún skrifaði nafn hans í bókina og
fékk honum hana. En konan tók ekki eftir einkennilegu glotti í augum
mannsins, er hann kvaddi hana. Hún var ekki fyrr komin úr augsýn en
múrarinn losaði um nokkra steina í veggnum, stakk Biblíunni þar inn
og múraði yfir. Nú fannst honum bókin vera vel geymd - og nú væri
hann laus við konuna. Þessi ótætis bók ætti ekki betra skilið.
Nokkrum árum síðar varð ægilegur jarðskjálfti í þessum bæ.
Mörg hús hrundu,börn æptu af skelfingu og stunur særðra manna
heyrðust úr öllum áttum. Á nokkrum mínútum gereyðilagðist meira
en helmimgur bæjarins. Fólk flýði bæinn og leitaði óhultra
staða. Að nokkrum tíma liðnum
hurfu þó allmargir af íbúunum heim aftur og tóku að leita í
rústunum. Dag einn stóð maður nokkur við hálfhruninn vegg og
þreifaði fyrir sér hve traustur hann væri. Þá tók hann allt i
einu eftir því, að tómahljóð heyrðist í veggnum á einum stað.
Honum kom fyrst í hug, að þarna kynni einhver fjársjóður að vera
fólginn og tók að brjóta upp vegginn. Það reyndist rétt vera!
Þarna var hol í veggnum, og sjá, þarna lá lítil bók. Maðurinn
tók bókina heim með sér og fór að lesa hana. Honum varð ljóst,
að þarna hafði mikill fjársjóður verið fólginn. Hann lærði að
meta þessa bók, og í gegnum hana lærði hann að þekkja Jesúm.
Afleiðingin varð sú, að maðurinn fór að vinna að útbreiðslu
Biblíunnar. Hann hafði fundið frelsara sinn við að lesa bókina, og
nú vildi hann vinna að því að dreifa þessum fjársjóði út til
landa sinna. En það voru ekki margir,sem vildu kaupa Biblíur. Dag
nokkurn kom hann þar að, er hópur verkamanna var að vinna. Hann tók
upp bækur sínar og gaf sig á tal við þá. - Það þýðir ekkert
að bjóða mér þessa bók sagði ungur múrari, ég kæri mig ekki
neitt um hana. Einu sinni var einni slíkri bók troðið upp á mig, en
ég hefi komið henni svo vel fyrir, að ekki einu sinni sá vondi
sjálfur getur fundið hana! Manninum
með Biblíuna brá við þessi orð. Honum kom allt í einu í hug
hvernig hann hafði fundið hana. Hann opnaði Biblíuna, sem hann hélt
á í hendinni, sýndi múraranum og spurði hvort hann kannaðist
nokkuð við nafnið, sem skrifað var í hana. Múrarinn varð
skelfingu lostinn. - Þetta er mitt nafn, hrópaði hann. Hvernig í
ósköpunum hefur þú komist yfir þessa bók? Maðurinn skýrði frá
með hvaða hætti það hafði orðið, og múrarinn fékk aftur
Biblíuna sína. Nú bað hann meira að segja um að mega halda henni. Hann
fór að lesa hana og nú skildi hann, að það var Guð,sem talaði
til hans og hafði séð um það, að Biblían, sem hann hafði
fyrirlitið, barst aftur í hendur hans á þennan undarlega hátt.
Upp frá þessu varð Biblían
kærasti vinur hans. ( Ljósberinn
l954 )
BLINDIR
BRÆÐUR
Klukkan var hálf sjö að kvöldi. Á
litla sjúkrahúsinu í San Cataldo á Síkiley var allt í hinu ytra
með sínu hversdagslega sniði. Eins og ávallt voru öll sjúkrarúmin
upptekin. Hvar sem komið var lágu sjúklingar í sjúkrarúmunum og
jafnvel á bekkjum í móttökuherberginu og á göngunum. Hjúkrunarkona
gekk milli sjúklinganna og talaði uppörvandi til þeirra. En þótt
allt virtist í hinu ytra með hversdagslegu sniði, þá var samt
nokkuð óvenjulegt í aðsigi. Í sjúkrastofu númer l2 biðu fimm
bræður þeirrar afgerandi stundar, sem skera mundi úr um, hvernig
líf þeirra og framtíð yrði. Þeir voru allir blindir frá
fæðingu. Orsökin var starblinda. Paolo var l5 ára, Carmelo l3
ára,Gioacchino ll ára,Giuseppe 9 ára og Calogero litli var 5 ára.
MUN ÞAÐ HEPPNAST ?
Læknirinn, Luigi Picardo var
nýkominn. Hann hafði ákveðið að framkvæma augnaaðgerðina á
drengjunum þetta kvöld. Á skrifstofu sjúkrahússins hitti hann
lækninn Maira, sem ætlaði að aðstoða hann við aðgerðin. Picardo
var fremur lágvaxinn, ljós yfirlitum og í eðli sínu nokkuð
taugaóstyrkur. En þetta kvöld virtist hann taka hlutina með mikilli
ró. Læknarnir ræddu saman meðan þeir skiptu um föt og þvoðu
sér. Nú kom svæfingarlæknirinn. Deyfilyfið hafði þegar verið
reynt og valið. Læknarnir lögðu mikla áherzlu á að vera í góðu
jafnvægi. Hér,í þessu litla sjúkrahúsi í litlum bæ á Sikiley,
ætluðu þeir þetta kvöld að reyna að gefa fimm drengjum sjónina.
Móðir drengjanna sat hjá þeim. Við og við kallaði yngsti
bróðirinn: " Mamma..." Og móðirin tók í hönd litla
drengsins og hélt þétt um hana. Hinir drengirnir töluðu öðru
hvoru saman í hálfum hljóðum. Hjúkrunarkonan inn .Nú förum við
Paolo". sagði hún og tók í hönd hans. Og Paolo, sem var elstur
bræðranna fór með henni inn til læknanna. Þeir
stóðu hljóðir í skurðstofunni. En þegar Paolo kom inn, gekk
Picardo til hans og sagði: "Paolino, ertu hræddur?" Nei, ég
er ekki hræddur". " Heldurðu að þetta muni heppnast?"
" Já læknir, ég trúi því, að það heppnist ef læknirinn
trúir því," sagði drengurinn trúaröruggur.
FIMM BLIND BÖRN
Nú hófst skurðaðgerðin. Picardo
fjarlægði með varfærni hin mjólkurlitu korn, sem hindruðu drenginn
í því að geta séð umheiminn. Síðan saumaði hann saman sárið
með hárfínum þráðum. Paolo
var síðan aftur færður til stofu númer l2. " Við skulum strax
byrja á þeim næsta",sagði Picardo. En svæfingarlæknirinn
sannfærði hann um, að honum væri nauðsynlegt að hvílast stutta
stund. Þá kom Carmelo í skurðstofuna og næsta aðgerð hófst. Þannig
gekk það koll af kolli og eftir hverja aðgerð tók læknirinn sér
stutta hvíld og byrjaði síðan á ný með einbeitni og ákveðni.
Hann fann til geysilegrar eftirvæntingar.Ennþá gat hann ekki séð,
hver árangurinn yrði. Þó var hann sannfærður um að aðgerðirnar
myndu heppnast. En hann hafði miklar áhyggjur af því, ef fjórir
fengju sjónina en einn yrði áfram blindur. Bræðurnir
fimm voru fæddir í smábænum Campobello di Licata. Faðir þeirra
vann við búskap. Fjölskyldan var fátæk. Börnin urðu l2. Fjögur
voru dáin og fimm fæddust blind. Bæjarbúar kenndu mjög í brjósti
um fjölskylduna,sem oft hafði varla nóg að borða. Þegar blindu
drengirnir stækkuðu var gerð skurðaðgerð á þrem þeirra, og á
tveim þeirra þrisvar sinnum, en aðgerðirnar misheppnuðust. Þá var
hafin fjársöfnun í bænum, svo drengirnir kæmust til sérfræðings.
Peningar streymdu inn og brátt hafði safnast álitleg fjárupphæð.
En þegar læknarnir Picardo og Maria heyrðu sögu bræðranna
fimm,buðu þeir fram hjálp sína og sjúkrahúsvist að
kostnaðarlausu.
UMBÚÐIR FJARLÆGÐAR
Klukkan var orðin ellefu um kvöldið
er síðustu aðgerðinni var lokið. Um árangur var ekki hægt að
vita fyrr en umbúðirnar yrðu teknar frá augunum. Nóttin var erfið
hjá Picardo lækni. Hann gat ekki sofið. Á tuttugu ára læknisferli
sínum hafði hann gert aðgerðir af þessu tagi svo hundruðum skipti
og flestar höfðu heppnast. Nú bar hann þær saman við aðgerðirnar
á bræðrunum. Hve miklir möguleikar voru á því að þeir fengju
sjónina? Næsta morgun kæmi það í ljós. Í sjúkrastofu
bræðranna var byrgt fyrir gluggann til að draga úr birtunni. Byrjað
var að fjarlægja umbúðirnar. Eftirvæntingin var geysileg.
Drengirnir opnuðu augun. Einn hvíslaði" Ljós, ég sé
ljós". Á næsta augnabliki kváðu við gleðihróp, þegar
drengirnir einn eftir annan tókuu eftir birtu,litum,hlutum og að
sjálfögðu fólkinu, sem þeir aldrei áður höfðu augum
litið.Bræðurnir fimm höfðu allir fengið sjónina. Þeir föðmuðu
hvor annan og hina óumræðilega hamingjusömu móður sína. Og
læknirinn Luigi Picardo faðmaði starfsbróður sinn, flýtti sér
síðan út úr sjúkrastofunni og grét. Aftur var bundið um augu
drengjanna. Þeir þurftu smátt og smátt að venjast birtunni. Þær
stundir,sem þeir fengu að vera án umbúðanna lengdust, þeir litu í
kringum sig, spurðu athuguðu og undruðust. Starfsfólkið lét þá
allt annað víkja og sýndi þeim þann heim, sem þeir loks fengu
litið með eigin augum.
Endir - Gleðileg Jól
( Gamli Noi )
|
