Hildur litla gekk hröðum, öruggum skrefum heim til sín. Það var komið kvöld og myrkrið var með yfirhöndina. Það var ekki mikil lýsing á milli bæja í sveitinni. Hildur á heima í Svarfaðardal, sem er fallegasti dalur á  Íslandi.Þetta var í byrjun desember og Hildur var að koma frá Völu vinkonu sinni sem átti heima á næsta bæ, þær voru að búa til jólaskraut. Mamma Völu var að baka piparkökur og mömmukossa sem þær nutu góðs af. Smákökurnar runnu ljúflega niður með ískaldri sveitamjólkinni. Það var stutt í að þær vinkonur færu í frí í skólanum, þær ætluðu að vera duglegar að hjálpa til heima í fríinu en líka að gera eitthvað skemmtilegt og spennandi.

 Hildur var einmitt í þeim hugleiðingum þegar hún gekk heim til sín þetta kvöld í myrkrinu. Þegar hún átti eftir stuttan spöl heim heyrði hún einhvern tala, en hún heyrði ekki orðaskil. Henni brá en hún varð samt ekki mjög hrædd. Hildur leit í kring um sig en sá ekki neinn. Þegar hún var komin heim á hlaðið stansaði hún. Eftir stutta stund heyrði hún lágt og veikt: „Ég vona að þú getir hjálpað til.“ Síðan kom bara þögn. Hildur varð mjög hissa og skildi ekki neitt í neinu. Þegar hún kom inn sagði hún pabba sínum frá þessu. Hann hló bara og sagði: „Það er svo margt sem litlar stelpur heyra í myrkrinu.“ Svo kyssti hann hana á kollinn og brosti. Þegar Hildur var komin upp í rúm og búin að fara með bænirnar sínar gat hún ekki sofnað, þó svo að hún væri dauðþreytt eftir langan, erfiðan en skemmtilegan dag. Hún lá andvaka um stund, gekk síðan að glugganum og leit út. Úti var allt í einu orðið stjörnubjart … Hildur hafði oft séð undurfagran stjörnuhimininn í Svarfaðardal en núna var einhver ljómi yfir honum, eitthvað sérstakt og henni leið svo vel er hún horfði á hann. Það glitraði líka svo fallega á snjóinn.

 Hildur leit sem snöggvast upp í fjallið hinum megin í dalnum sem heitir Rimar og er hæsta fjallið í dalnum … henni fannst eins og að þar blikkuðu einhver ljós, þau voru mjög dauf. Er hún fór að horfa betur á þetta fannst henni eins og að þau mynduðu röð eða nokkurskonar lykkju sem hreyfðist. Hildur lokaði augunum og kreppti og opnaði þau aftur til að vera viss, en þegar hún opnaði þau aftur sá hún ekki neitt nema stjörnurnar á himnum. Hildi fannst þetta mjög undarlegt og skildi ekkert, henni fannst nóg komið af einhverju sem hún skildi ekki á þessum degi. Hún ákvað nú að reyna að sofna og hætta að hugsa um þetta um leið og hún lagðist á koddann steinsofnaði. 

 Um nóttina dreymdi hana að hún væri prinsessa og einn strákur í Húsabakkaskóla, skólanum hennar, væri prinsinn. Þessi prinsessa hafði lent í álögum og var með stóra, ljóta kúlu á enninu. Eina leiðin til þess að hún losnaði við kúluna var að prins sem hét Helgi Róbert kæmi og kyssti hana. Það vildi svo skemmtilega til að einn strákur í skólanum hét þessu nafni. Allt í einu kom hann aðvífandi og myndaði sig við að kyssa hana … birtist þá ekki gömul kona, lítil og sæt. Um leið og hún kemur breyttist draumurinn, Hildur verður bara hún sjálf og situr í litlum skógarreit, sem nefnist Hánefsstaðareitur og er austan megin í Svarfaðardal. Þar situr hún og bíður, hún er ekkert hrædd, veðrið í draumnum var gott – sól og fuglasöngur. Eftir að hún hafði setið þarna á trjástofni um stund kemur skógarþröstur fljúgandi með bréf í munninum og lét það falla í kjöltu hennar. Hún tók bréfið og las: „Ég vona að þú getir hjálpað til.“ Um leið og hún var búin að lesa þetta gufaði bréfið upp og draumurinn var búinn.

 Um morguninn þegar Hildur vaknaði mundi hún allt saman mjög vel. Hún var nú frekar vonsvikin að fá ekki kossinn í draumnum, en það gleymdist fljótt því nú gat hún ekki beðið með að segja Völu vinkonu sinni frá þessu öllu saman. Á leiðinni í skólann með skólarútunni hugsaði hún mikið um þetta. Það sem henni fannst vera skrýtið og dularfullt var að röddin sem hún heyrði fyrir utan bæinn sagði það sama og stóð í bréfinu í draumum. Hún velti því líka fyrir sér hvort að það væru einhver tengsl milli þess og ljósanna sem hún sá eða sá ekki í Rimum, fjallinu hinum megin í dalnum. Þegar rútan stoppaði á planinu við Húsabakkaskóla sá Hildur að Vala beið spennt eftir henni. Það var nú ekki alvanalegt. Um leið og Hildur stökk út úr rútunni kom Vala til hennar og dró hana afsíðis eins og hún vildi segja henni eitthvað merkilegt. Vala sagði: „Mig dreymdi draum í nótt, ég verð að segja þér hvernig hann var.“ Völu lá svo mikið á að koma þessu frá sér að Hildur komst ekki að til þess að segja henni það sem henni lá á hjarta. Rétt þegar Vala er að fara segja frá draumnum, kemur Ingiborg skólastjóri og spyr: „Hvað eruð þið eiginlega að hugsa?“ Tíminn sem þær áttu að vera í var byrjaður, en hún ssagðist fyrirgefa þeim þetta því að þetta hafi aldrei komið fyrir áður. Nú verða þær að bíða með að segja hvor annarri allt þar til í frímínútum. Þegar Hildur settist inn í stofuna fannst henni eins og að Helgi Róbert, prinsinn í draumnum, horfði eitthvað svo mikið á hana og hún fann að hún roðnaði.

 Loksins voru komnar frímínutur. Hildur og Vala höfðu ekkert lært fyrir spenningi. Þær hittust bakvið skólann og Vala byrjaði þar sem frá var horfið: „Mig dreymdi að það kom til mín – þar sem ég sat og var að borða morgunmatinn minn – lítil kona, algjör dúlla. Hún brosti, sagði ekki neitt og lét mig hafa lítið bréf. Ég var mjög hissa á þessu en opnaði bréfið og í því stóð aðeins  – ég vona að þú getir hjálpað til – síðan vaknaði ég.“ Hildur verður mjög hissa og finnst þetta vera í hæsta máta undarlegt. Hildur segir Völu alla sólarsöguna og þær sitja bakvið skólann og líta út eins og tvö stór spurningarmerki. Þær eiga erfitt með að einbeita sér að námi og því sem fram fer í skólanum þennan dag þar sem þær eru sífellt að hugsa um þessa dularfullu hluti. Þær ákveða að hittast heima hjá Hildi eftir skóla.

 Pabbi Völu skutlar henni til Hildar um kvöldið. Á leiðinni stoppaði hann við þinghúsið eða á  Grundinni, sem er gamall samkomustaður í dalnum. Hann þurfti að ná í eitthvað af timbri sem geymt var í kjallaranum. Á meðan beið Vala í Land Róvernum. Það var nú engin sérstök miðstöðin í bílnum og náði ekki að hita upp á rúðuna. Vala var að reyna að skafa til að fá betra útsýni. Hvað var þetta – var einhver að laumast á bakvið húsið? Nei sennilega er þetta bara pabbi, hann hefur farið út bakdyramegin, hugsar Vala með sér. Um leið og hún var að hugsa þetta kemur pabbi hennar út að framan með timbrið í fanginu. Vala fer út úr bílnum og laumast frekar hrædd á bakvið húsið … hún litast um en sér ekki neinn.

„Halló er einhver þarna?“ segir hún, en ekkert svar.

 Þegar hún er í þann mund að snúa til baka í bílinn er henni litið upp í hlíðina fyrir ofan bæinn Grund … þar sér hún einhvern á gangi … þetta var það langt í burtu að hún gat ekki greint hvort þetta var einhver fullorðinn eða krakki. Henni fannst nú líklegra að þetta væri krakki eða þá lágvaxinn maður. Kannski var þetta einhver af bænum.

 „Vala, hvað ertu að gera þarna á bakvið?“ spurði pabbi hennar um leið og hann henti síðasta timbrinu uppá kerruna.

 „Ekki neitt,“ sagði Vala um leið og hún kom upp í bílinn. „Ég var bara að kíkja þarna á bakvið.“

 Pabbi hennar brosti og byrjaði að syngja Bráðum koma blessuð jólin og Vala tók undir. Þegar þau komu heim hjálpaði Vala pabba sínum að setja timbrið inn í vélageymslu. Þegar Vala fór með síðasta timbrið inn sá hún miða sem var festur á eina spítuna…. hún tekur miðann og les:

Nú væri mjög gott ef þið stöllur gætuð hitt mig fljótt, því tíminn er naumur. Ef þið eruð tilbúnar að hjálpa, komið og hittið mig í þvottahúsinu í Húsabakkaskóla eftir tvo daga,  í fyrstu frímínútunum.
 Kær kveðja, Baldur.

 Nú var Vala hugsi …og mjög spennt. Hún ætlaði að hitta Hildi á morgun, en var svo spennt að hún bað Pabba sinn að skutla sér aðeins til Hildar. Hann varð nú hissa og sagði: „Veistu ekki hvað klukkan er? Hvað er svona merkilegt að það megi ekki bíða til morguns?“ 

 „Ég þarf bara aðeins að tala við hana.“

 „Þau eru ábyggilega farin að sofa á þeim bænum, ef ég þekki þau rétt,“ sagði pabbi. 

 Vala áttaði sig á því að klukkan var orðin dálítið mikið og samþykkti að hún skildi hætta við þetta núna. Þegar Vala var komin upp í rúm stakk hún miðanum undir koddann sinn. Hún byrjaði strax að hugsa um að nú gæti hún ekki sofnað strax fyrir spenningi … en viti menn, hún var sofnuð um leið og hún lagðist á koddann og var farin að dreyma fullt af kindum sem hlupu upp um fallega græna hlíðina fyrir ofan bæinn að sumri til. Morguninn eftir var Vala fljót að klæða sig og fór með pabba sínum út til að hjálpa honum við morgunverkin. Hún var ekki alltaf dugleg að hjálpa honum en núna komst ekkert annað að hjá henni en að komast sem fyrst til Hildar til að segja henni frá öllu og sýna henni miðann. Pabbi hennar var búinn að átta sig á því að henni lá mikið á. Hann var skilningsríkur og ákvað að spurja ekkert frekar út í þetta. Hann frestaði morgunkaffinu þar til að hann var búinn að keyra Völu til Hildar. Land Róverinn var varla stopp á hlaðinu hjá  Hildi þegar Vala stökk út og skildi hurðina á Landróvernum eftir opna. Pabbi hló að henni, lokaði hurðinni og keyrði heim. Vala flýtti sér svo mikið inn til Hildar að hún gleymdi bæði að heilsa mömmu hennar sem var að þrífa í eldhúsinu og banka. Vala las miðann fyrir Hildi.

 „Þetta er nú að verða mjög dularfullt,“ sagði Hildur. „Ég þori sko alveg að fara, en þú?“

 „Jú, auðvitað,“ sagði Vala með semingi, „en við vitum ekki hvað eða hver þetta er.“

 „Ég er alveg viss um að þetta er ekki neitt illt eða vont, ég finn það á mér,“ sagði Hildur. „Ég er svo spennt að ég get varla beðið, en tíminn verður vonandi fljótur að líða.“

 Nú kallaði mamma Hildar á þær stöllur en hún var búin að setja smákökur á disk og komin með ískalda sveitamjólk beint úr bæjarlæknum, þar sem hún vær í kælingu.

 „Þið vitið að þið eigið ekki að fá smákökur í morgunmat, en ég laumast bara til þess að gefa ykkur svona núna, enda enginn heima,“ sagði mamma.

 Kökurnar brögðuðust guðdómlega með alvöru mjólk. „Mér finnst þetta svo jólalegt að sitja hérna í eldhússkotinu –  mamma að þrífa og jólaljósið með englinum komið í gluggann,“ sagði Hildur með bros á vör.

 Eftir þennan yndislega morgunmat ákváðu þær Hildur og Vala að hittast í skólanum þennan tiltekna morgun og reyna að vera alltaf saman, líta sem minnst af hvor annari, hafa augun vel opin ef þær rækjust á einhvern sem ekki er vanur að vera í Húsabakkaskóla.

 Vala lagði af stað gangandi heim enda farið að birta og veðrið var gott. Þegar hún kom heim var pabbi hennar hissa á hvað Vala var fljót, hann bjóst við því að hún yrði allan daginn miðað við atganginn sem var hjá henni þegar hún var að drífa sig til Hildar.

  Vala vaknaði snemma daginn sem þær stöllur áttu að hitta Baldur í þvottahúsi Húsabakkaskóla. Hún borðaði morgunmatinn rösklega og sagði fátt. Pabbi hennar hafði á orði “ er ekki allt í sómanum”. „Jú jú,“ sagði Vala og fór út til að bíða eftir skólarútunni sem stoppaði niður við veg. Þegar skólarútan stoppaði á hlaðinu á Húsabakkaskóla beið Hildur þar. Um leið og hurðin opnaðist á rútunni tróð Vala sér út. Hinir krakkarnir skildu ekki neitt í neinu því Vala var ekki vön að láta svona. Hildur spurði Völu hvernig hún hefði sofið í nótt.

 „Bara vel,“ sagði Vala.

 „Ég var svo spennt og átti erfitt með að sofna,“ sagði Hildur. 

 Þær drifu sig inn og fyrsti tíminn byrjaði. Þær áttu ekki beint auðvelt með að einbeita sér að náminu … hugurinn var annarstaðar. Þegar fyrsti tíminn var hálfnaður kemur Ingiborg skólastjóri inn í stofuna og kallar á Völu: „Vala það er samtal við þig í forstofunni.“ Vala hrökk í kút, en stóð samt fljótt upp, fór fram og gekk niður stigann. Þegar hún kom niður í forstofuna beið pabbi hennar þar með poka. „Þú hefur verið að flýta þér eitthvað í morgun, Vala mín, þetta er ólíkt þér, hér er nestið þitt, trefillinn og reikningsbækurnar.“ „Takk pabbi minn,“ sagði Vala, „ég var eitthvað utan við mig í morgun.“ Síðan kvaddi hún pabba sinn og fór aftur inn í kennslustofuna. Nú leið að fyrstu frímínútum … rrrrrinnnnggggg … bjallan hringir, allir drífa sig út í frímínútunum … flestir eru vanir því að stökkva af stað þegar bjallan hringir en þær Vala og Hildur eru nú yfirleitt rólegar, nema núna þær rjúka af stað og hittast niðri fyrir framan þvottahúsið. Þær stoppa fyrir utan hurðina, hjörtu þeirra slá dálítið hratt. Það verður mjög fljótt hljótt í skólanum því nú eru öll börnin komin út eins og þau eiga að gera, það má enginn vera inni nema að hann sé lasinn.

 Rétt í því þegar þær eru búnar að telja í sig kjark kemur Björn húsvörður. „Hvað eruð þið að gera inni stelpur?“ segir hann hissa.  Vala og Hildur eru ekki vanar því að þurfa að láta reka sig út. Hildur hefur orð fyrir þeim: „ …. vviiðð  þurfum að gá að svolitlu …“ en Björn tekur slík rök ekki gild og bendir þeim að fara út. Vala fer þá allt í einu að stynja: „Mér er svo illt í maganum.“ Síðan leggst hún í gólfið og stynur. Hildur stumrar yfir henni, Björn tekur þetta gott og gilt og lætur þær við sitja.  „Jæja hann er farinn, nú skulum við koma inn í þvottahúsið,“ sagði Vala. „Kannski er Baldur farinn.“  Þær opna hurðina og læðast inn. Fyrst kemur stuttur gangur, síðan herbergi, ekki sérlega stórt með þvottavél, snúrum og stórri hrúgu af óþvegnum þvotti. Þær nema staðar inni á miðju gólfi, líta í kringum sig. Þær líta síðan hvor á aðra og eru greinilega hálfsvekktar, því þær sjá ekki neinn.

 „Þetta er nú dálítið skrýtið,“ segir Hildur.

 „Já ég er nú bara fúl,“ segir Vala, „ég var búin að vera svo spennt.“

 Þær snúa við og ganga fram litla ganginn, opna hurðina fram á skólaganginn. Þá heyrist hljóð inni í þvottaherberginu.

 „Heyrðir þú eitthvað? segir Vala.

 Hildur var ekki alveg viss en þær ákveða að snúa við og athuga málið, loka fram á skólaganginn og fara til baka. Þegar þær koma inn er allt við það sama. „Hér er enginn,“ segir Vala, „við skulum bara fara og gleyma þessu, þetta er allt saman bull og vitleysa, við erum bara bjánar að láta draga okkur svona á asnaeyrunum.“ „Kannski er þetta rétt hjá þér,“ sagði Hildur en um leið og hún var að ljúka þessari setningu … hreyfðist þvottahrúgan … og allt í einu stekkur pínulítill álfur upp úr hrúgunni og hristir sig og fussar. Stelpunum bregður og þær öskra upp yfir sig. Þær hafa aldrei séð svona lítinn mann eða álf, hann rétt nær þeim upp að hjám.

 „Verið óhræddar stelpur, ég ætlaði ekki að gera ykkur bilt við. Á meðan ég beið eftir ykkur kom húsvörðurinn og henti þessari hrúgu af þvotti ofan á mig og ég var nærri kafnaður … jæja nóg um það en nú ætla ég að kynna mig. Ég heiti Baldur og er einn af mörgum hjálparálfum jólanna hér í Svarfaðardal. Ég veit hvað þið heitið, svo þið þurfið ekkert að kynna ykkur.“

 Vala og Hildur voru svo hissa að þær komu varla upp einu einasta orði. Eftir smá stund spurði Vala: „Varst það þú sem sendir okkur miðann?“ 

 „Já ég er nú hræddur um það og er búinn að senda ykkur allra handa boð, ljósmerki, draummerki og fleira og fleira.“

 Hildur spurði afhverju hann væri að senda þeim svona skilaboð.

 „Þar ertu einmitt komin að kjarna málsins, það er stórt og mikið vandamál í gangi og þið eruð eina mannfólkið sem getur hjálpað … vegna þess … að þið eruð með svokallað jólahjarta. Þið eruð kærleiksríkar, góðar og trúið ýmsu góðu sem er ekki á yfirborðinu.“ Þær litu hissa hvor á aðra.

 „Ég meina á mannamáli að innra með ykkur býr sannkallaður jólaandi.“

 „Hvernig veist þú það?“ spurði Hildur. 

 Baldur fræddi þær um mátt jólahjálparálfa til þess að skynja svona og ýmislegt fleira. Þær voru alveg rasandi á þessu öllu saman. Nú hringdi bjallan og þær urðu að drífa sig í tíma, kvöddu Baldur og spurðu hvar og hvenær þær ættu að hitta hann aftur. „Hittið mig í kvöld á slaginu 23.00 Þá er orðið vel dimmt, mitt á milli bæjanna ykkar, og munið að segja alls engum frá þessu samtali okkar og alls ekki fundi okkar í kvöld.“

 Þær lofuðu þessu og drifu sig í tíma. Er skólanum lauk flýttu þær sér upp í rútuna til þess að ná sætum saman. Þær skröfuðu mikið um atburði morgunsins og það má segja að þær hafi verið vægast frekar spenntar fyrir kvöldinu. Þær ákváðu að læra og gera allt sem þær þurftu að gera til þess að eiga möguleika á að fá að hittast svona seint á milli bæjanna. Þegar klukkan var að verða ellefu hittust þær við stein, sem oft hefur verið talinn  mitt á milli bæjanna þeirra. Þegar þær voru báðar komnar sagði Hildur:  „Varstu ekkert spurð heima hjá þér hvað þú værir að fara að gera?“

 Vala sagði að svo hefði verið, en svaraði því bara til  að það ætti ekki að spyrja svona,  rétt fyrir jólin.. Hildur var svo hissa að því að heima hjá henni var ekkert spurt. Nú sáu þær eitthvað hreyfast þarna í myrkrinu, jú þarna kom Baldur. „Jæja stelpur, nú er komið að því að ég segi ykkur hvað þetta allt saman snýst um. Fáið ykkur sæti hérna á steininum.“

 Þær voru orðnar mjög forvitnar.

 „Það er illt í efni hjá félögum mínum, þ.e.a.s hinum hjálparálfum jólanna hér í Svarfaðardal, þeir eru 20 talsins, og ég sá 21 og nú eru þeir allir lokaðir inni og allt stefnir í að jólin komi bara ekkert hér í dalnum.“ Þegar hér var komið við sögu litu Vala og Hildur forviða á hvor aðra. „Það kom nefnilega smá uppá hjá einum af félögum mínum sem heitir Belgur. Hann gerði þau afdrifaríku mistök að fara út með húfu Gappa gamla, sem er sá sem ræður öllu. Belgur asnaðist með hana út úr hellinum fyrir 1. sunnudag í aðventu og það er alveg stórhættulegt … því þá lokast hellirinn það árið. Þetta gerðist og hann rétt náði að henda sér inn. Ég var aftur á móti úti að ná í vatn og skildi ekki neitt í neinu þegar ég kom til baka. Það var bara steinn og ég komst ekki inn. Og nú eru jólin í hættu. Það vita það sennilega ekki margir að hjálparálfar jólannna eru þeir sem láta jólin koma, þeir eru til staðar og dreifa jólaanda, reyna að hjálpa til ef það er fátækt, ýta við mönnum ef þeir sofna ofan í verkin sín, og leiða fólkið í réttan farveg ef það stefnir í vitlausa átt í jólastressinu. Einnig koma þeir til hjálpar ef eitthvað er týnt, þeir gefa mönnum hugmyndir, hughreysta og dvelja hjá þeim sem eru einmana eða eiga um sárt að binda og svona mætti lengi telja. En eins og ég sagði… nú er þetta í hættu og eina leiðin til þess að bjarga þeim út er með ykkar hjálp.“

 „Hvað meinarðu, hvað hetum við gert?“ sagði Hildur.

 „Jú sjáiði til, ég var sendur til þess að finna tvo kærleiksríkustu einstaklingana í dalnum, þá einstaklinga sem eru með hlýtt hjarta, hreina og fallega hugsun, og það eru þið Vala og Hildur,“ sagði Baldur og þurrkaði sér um ennið til vitnis um að hann hafi haft þó nokkuð mikið fyrir því að finna þær og ná til þeirra.

 „Váá!“ sögðu stelpurnar hrærðar, „gaman að við skyldum vera svona.

 „Ég skil þetta nú samt ekki, það hljóta einhverjir aðrir, einhverjir fullorðnir að vera betra en við,“ sagði Hildur. 

 „Það er málið, þið eruð svo einlægar og trúið af svo miklum krafti á hluti sem eru til en margir og þá sérstaklega fullorðnir eru hættir að trúa, eða hafa kannski aldrei trúað á  hluti sem eru til staðar rétt við húshornið hjá þeim,“ sagði Baldur og hristi höfuðið. Hann vildi meina að álfar, huldufólk, jólasveinar og allra handa hyski væri til, en bara ekki alveg eins og flestir halda. Nú vildu stelpurnar fá að vita hvað þær ættu að gera til að bjarga hjálparálfum jólanna út, þær þyrftu nefnilega að fara að drífa sig heim núna, það væri orðið framorðið. „Þetta tekur næstum því heila nótt og það má enginn vita af ykkur og við höfum ekki mikinn tíma.“ Stelpunum leist ekki vel vel á þetta, hvernig ættu þær að komast út heima hjá sér án þess að einhver tæki ekki eftir því?

 Baldur sagði að það yrði að redda því með … léttum töfrum … hjálparálfatöfrum. Hann var dálítið rogginn með sig. „Við hittumst hér við þennan stein á slaginu miðnætti annað kvöld, þið verðið að vera vel búnar til fótanna, með bakpoka og í bakpokann eigið þið að setja tvær kökur af uppáhaldssmákökusortinni ykkar, uppáhaldsjólaskrautið ykkar og tvo bita af súkkulaði.“

 Með þessar undarlegu upplýsingar flýttu Hildur og Vala sér heim. Þær voru fljótar að sofna þrátt fyrir mikinn spenning. Kvöldið eftir voru þær frekar órólegar, báðar tvær á sínu heimili, klukkan sló tíu og ellefu, þegar hún var að verða hálf tólf og fólk á báðum bæjum að fara að hafa sig í háttinn … drrriiinngg  … hringir síminn, mæður þeirra beggja fara í símann og koma segja: „Mamma vinkonu þinnar var að hringja og spurði hvort það væri í lagi að þú myndir koma yfir og gista og vera hjá henniþví  þau þyrftu eitthvað að brasa.“ Það sama var sagt á báðum stöðum og allir samþykktu plottið.  Nú sló klukkan tólf og þær voru mættar með allt sitt hafurtask. Þegar Baldur kom sagði hann: „Jæja hvernig virkaði plottið hjá mér?“

 „Greinilega vel,“ sögðu báðar í kór. Þær voru að vísu hissa á hvernig að hann gæti hermt eftir röddum mæðra þeirra.

 „Nú leggjum við af stað fylgið mér og þið megið alls ekki  … líta til baka..“

 Þau gengu í um 10 mínútur … súmmmmmm og áður en þær vissu af voru þær komnar hátt upp í Rimar, hæsta fjallið í Svarfaðardal. Það var einmitt frá þessum stað sem ljósið blikkaði.

 „Hvað gerðist eiginlega” spurði Vala?

 „Ekki mikið,“ sagði Baldur.

 „Ekki mikið?“ spurði Hildur, „mér fannst þetta nú dálítið rosalegt, allt í einu erum við komin hingað upp í fjall. Fyrir örfáum mínútum vorum við niðri í miðjum dal.“

 „Það er rétt en við megum engan tíma missa,“ sagði Baldur og benti þeim að koma að stórum steini sem var í fjallshlíðinni. Baldur sagði stelpunum að láta smákökurnar þarna efst á steininn. Þær gera það og síðan fer Baldur með þær bakvið lítinn hól og segir þeim að beygja sig niður, hann skriður upp á hólinn og starir á smákökurnar … eftir smá stund kemur hann og segir: „Gott mál. Nú þurfum við ekki að hafa áhyggjur af verðinum.“ Stelpurnar spyrja út í það, en hann segir þeim að það skipti ekki máli því að hann sé ósýnilegur fyrir þeim … en honum finnast smákökur algjört lostæti.

 „Hafið nú súkkulaðið tilbúið í hendinni og um leið og ég segi þá hendiði því fyrir framan ykkur.“

 Nú stoppar Hildur og spyr Baldur hvort að hann sé að fíflast eitthvað með þær.

 „Nei elsku Hildur mín, alls ekki, súkkulaðið er handa hundi varðmannsins og hann er ósýnilegur fyrir ykkur eins og varðmaðurinn.“

 Nú gengu þau inn í lítinn dal sem sést greinilega ekki annarsstaðar frá, eða að þetta var eitt af töfrabrellum Baldurs. Nú nam Baldur staðar til þess að hlusta.

 „Stelpur !!! “kastið súkkulaðinu núna!“

 Þær gerðu það og eftir smá stund sáu þær súkkulaðið hverfa.

 „Nú verðum við að hafa hraðar hendur og … og fætur …“

 Þau ganga hröðum skrefum inn þennan litla dal. Fljótlega staðnæmast þau við lítinn klettavegg. Baldur segir þeim að setjast aðeins niður, rétt til þess að kasta mæðinni. Meðan að þær sátu sagði hann þeim að nú yrðu þær að beita þeim töfrum sem þær kynnu.

 „Við kunnum enga töfra,“ sagði Vala og Hildur samsinnti því.

 „Jú það kunna allir töfra,“ sagði Baldur „en það eru bara ekki allir með hreinan huga til að geta framkvæmt góða töfra og látið eitthvað gott af sér leiða.“

 Þegar þær voru búnar að hvíla sig um stund sagði Hólmur þeim að koma, geyma bakpokann en taka jólaskrautið með. Hann benti þeim að koma og setjast upp við klettavegginn, sem þær og gerðu.  „Réttið mér nú skrautið,“ sagði Baldur. Þær gerðu það, hann tók það og hengdi það á tvær nibbur sem stóðu út úr klettaveggnum síðan sagði hann við þær að nú ylti allt á þeim. „Nú horfið þið yfir dalinn og ef það eiga að koma almennileg jól, jól þar sem fólkið er í virkilegu jólaskapi, verðið þið að standa ykkur og einbeita ykkur vel að því að hugsa um ýmsar gamlar jólaminningar, t. d tengdar uppáhaldskrautinu ykkar.“ Þær lofuðu því að gera sitt besta, en höfðu samt litla trú á því að þetta yrði til þessa að opna þarna inn, hvað þá til að bjarga jólunum. Nú lokuðu þær augunum og létu hugann reika um fyrri jól … ekkert gerðist …

 Baldur var að verða órólegur … en þá gerðist það … það heyrðust brak og brestir og það molnaði úr klettaveggnum … síðan kom smá reykur. Stelpurnar stóðu upp og horfðu furðu lostnar á þetta litla gat myndast í vegginn, það var ekki lítið í augum hjálparálfanna. Þegar reykurinn var horfinn fór Baldur í gættina og kallaði einhverjar tölur og að lokum hátt og skýrt: „JÓL Í AÐSIGI í SVARFAÐARDAL.“ Um leið og hann var búinn að því kom fjöldinn allur af hjálparálfum út um gatið og föðmuðu Baldur og hófu að syngja jólalög og sálma. Eftir stutta stund, þegar allir voru komnir út, stoppaði Baldur sönginn og bað Hildi og Völu að krjúpa niður.

 „Kæru hjálparálfar, þið þurfið ekki að þakka mér, hér eru bjargvættir ykkar og jólanna, þessar stúlkur eru einstakar.“

 Nú fóru þeir allir í röð og þökkuðu stúlkunum fyrir sig, síðastur var Gappi æðsti hjálparálfur, sem sagði: „Þar sem þið hafið unnið mikið afrek og leist það af einlægni fáið þið eina ósk saman sem þið verið að koma með strax.“

 Þær litu hvor á aðra og sögðu svo samhljóma: „Við óskum þess að friður ríki í heiminum … “ sssssúúúúmmmmm og allt í einu voru þær komnar heim í rúm til sín og steinsofnaðar … og nú voru jólin rétt handan við hornið og hjálparálfar jólanna unnu dag og nótt til þess að jólin yrðu sem best.  

Júlíus Júlíusson